Η ΕΡΤ, το φιλί και άλλα κωμικά...

     Α,πα,πα! Τι σοκ θα πάθαινα Δευτέρα βράδυ, η αθώα κορασίς, αν η πολυαγαπημένη μου φιλελεύθερη και ανεξάρτητη ΕΡΤ δεν με είχε προφυλάξει τόσο διακριτικά;! Αυτή η χαμηλού επιπέδου σειρά, Downton Abbey, εκείνου του τιποτένιου καναλιού, να δεις πως το λένε..., ITV μου φαίνεται, που χάρη της κάνει ο πολιτιστικός κολοσσός που λέγεται Ελληνική Τηλεόραση να προβάλλει, κόντεψε να βρομίσει τα αθώα παιδικά μάτια, να  κηλιδώσει την ανδρική, τίγκα στην τεστοστερόνη, ελληνική ψυχή με το να δείξει ένα φιλί, άκουσον- άκουσον, μεταξύ ανδρών!!! Τι καλύτερο να περιμένει βέβαια κανείς από τους κουνιστούς του Άγγλους που μόνο να πίνουν τσάι και να .....  ξέρουν!   

           Ε, ρε δεν πάμε καθόλου καλά. Και μετά κατηγορούμε τους μουσουλμάνους που αρχίζουν να τα σπάνε, να φιμώνουν και να λιθοβολούν όποιον λέει κάτι που δεν συνάδει με τα ήθη τους. Μόλις κάτι μας ξινίσει αρχίζουμε τα ίδια και χειρότερα. Έρχονται και μερικοί που νομίζουν ότι είναι χριστιανοί και αρχίζουν να κάνουν διαγωνισμό ποιος θα μιμηθεί καλύτερα τους Φαρισαίους στην υποκρισία, βλ, θέατρο Χυτήριο. Βρίζουν, εξευτελίζουν μια παράσταση που τα καταφέρνει μια χαρά να εξευτελίζει τον εαυτό της μόνη της χωρίς έξωθεν βοήθεια. Και η πλάκα είναι πως το μόνο που καταφέρνουν είναι να τη διαφημίζουν και να την δουν και άλλοι εκτός από της μανάδες των συντελεστών, όσες βέβαια αντέχουν τόση κουλτούρα μαζεμένη και δεν ξερνάνε από την πολλή τέχνη! 

              Το φιλί στη σειρά είναι απλά ένα ακόμα περιστατικό που επιβεβαιώνει πόσο βουλιάζουμε στο σκοτάδι. Στην αρχή είχαμε τον Γέροντα Παστίτσιο, μετά το Corpus Christi. Όσοι επιλέγουν τη βία και τις ύβρεις μη τολμήσουν μετά να μου πουν ότι διαφέρουν από τους θερμοκέφαλους ισλαμιστές που σκότωσαν τον αμερικανό πρέσβη. Η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός δεν έχουν θρησκεία.

           Δε μου αρέσει καθόλου να προσβάλλω τη θρησκεία κανενός. Αλλά δε μπορώ να μη λέω τη γνώμη μου για το ποια είναι η αλήθεια μου όσο πιο κομψά και συνετά μπορώ. Ακόμα κι έτσι όμως δεν είμαι σίγουρη ότι δεν θα προσβάλλει κάποιον φανατικό. Ειδικά στις μέρες μας που ακόμα και μια ποδοσφαιρική ομάδα είναι για κάποιους "θρησκεία". Όρια στην ελευθερία του λόγου δεν πρέπει να υπάρχουν. Προϋπόθεση ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και στην προσωπική επιλογή. 

                Από την άλλη ούτε εγώ θέλω να προσβάλλει κανείς τη δική μου θρησκεία. Φυσικά και θεωρώ βλάσφημο το συγκεκριμένο θεατρικό έργο αλλά σε καμία περίπτωση δε θα χάσω παραπάνω χρόνο από τη ζωή μου για να ασχοληθώ μαζί του. Μπορώ να επιλέξω να αδιαφορήσω ή να αντιδράσω κόσμια. Ή καλύτερα να γυρίσω και το άλλο μάγουλο...

7  Σκέψεις για μια επίσκεψη

ΟΚ ξέρω, οι περισσότεροι δε συμφωνείτε μαζί μου. Σε μια υγιή όμως δημοκρατική κοινωνία η διαφωνία είναι το οξυγόνο...

1. Η Μέρκελ είναι καγκελάριος της Γερμανίας και αυτής τα συμφέροντα θα υπερασπίζεται, μακάρι να το έκαναν και οι δικοί μας και να μην κοιτάγανε όλοι την πάρτη τους.

2. Αν οι πολιτικοί και όλοι οι παρατρεχάμενοι δεκαετίες τώρα δεν είχαν κατακλέψει τη χώρα με τη συμμετοχή ή την ανοχή του λαού δεν θα είχαμε ανάγκη καμία Μέρκελ.

3. Εμείς ζητήσαμε δανεικά ας λουστούμε τώρα τις απαιτήσεις τους. Ας είχαμε μυαλό να είχαμε καθαρίσει τη χώρα από τα παράσιτα που μας πίνανε το αίμα ώστε να είχαμε γλιτώσει από τα αλλοδαπά ζόμπι.

4. Όσοι κοροϊδεύουν την επιλογή της να βάλει το ίδιο σακάκι ξανά έχω να πω δυο πράγματα: πρώτον εγώ φοράω 10 χρόνια τα ίδια ρούχα και είμαι περήφανη γι'αυτό και δεύτερον: μήπως προτιμάτε τις βουλευτίνες μας που αλλάζουν τα συνολάκια κάθε μέρα αγορασμένα από τον δικό μας ιδρώτα;

5. Πώς σε αυτό το κράτος που δε λειτουργεί τίποτα σωστά μόλις έρχεται κανάς ξένος πολιτικάντης όλο το σύστημα της ασφάλειας-ξυλοφορτώματος-κλεισίματος δρόμων-μποτιλιαρίσματος μέχρι εγκεφαλικού λειτουργεί τέλεια;

6. Όσο και να μη χωνεύεις την περί ης ο λόγος κυρία θεωρώ απαράδεκτο να καις τη σημαία μιας χώρας και να θίγεις έναν ολόκληρο λαό. Πόσο μάλλον να ντύνεσαι ναζί και να κρατάς τη σβάστιγκα, γνωρίζοντας πόσο ευαίσθητοι είναι οι Γερμανοί σε αυτό το θέμα. Για να μη θυμηθώ τα καλόπαιδα με τα μαύρα που βάλαμε στη δική μας Βουλή...

7. Η λιτότητα είναι η αγαπημένη λέξη της και θα την υπερασπιστεί μέχρι τέλους, δικού μας. Η πολιτική της δε βγάζει πουθενά, ή μάλλον βγάζει στον γκρεμό. Ο γερμανικός όμως λαός το μόνο που ήξερε από όλο αυτό ήταν πως δίνει τα λεφτάκια του σε ένα λαό τεμπέληδων και μη μου πείτε ότι εκείνοι φταίνε που δεν ενημερώνονται σωστά κι έχουν στερεότυπα γιατί κι ο μέσος Έλληνας δεν πάει πίσω. Γερμανός=ξανθός ξενέρωτος που παραγγέλνει μόνο χωριάτικη, πίνει μπύρες από το πρωί και στις αργίες κάνει τον Εβραίο γείτονα σαπούνι. Όσο κι αν ακούγεται υποκριτικό, λοιπόν, όλο το παραμύθι του πόσο ματώνει η καρδιά της για τα μαύρα μας τα χάλια, το προτιμώ από την καραμέλα των ανεπρόκοπων άχρηστων Ελλήνων που πιπίλιζαν τόσο καιρό.

      Το ότι εκπροσωπεί την ευρωπαϊκή οικονομική αντίληψη που μας κρατά καθηλωμένους στην ύφεση τόσον καιρό είναι αδιαμφισβήτητο όμως σε καμία περίπτωση δε δέχομαι να της φορτώσουμε το φταίξιμο για την κατρακύλα μας, να την κάνουμε τον αποδιοπομπαίο τράγο, αν και του μοιάζει λίγο, μόνο και μόνο για να γλίτωσουν τα ελληνικά λαμόγια που ευθύνονται πραγματικά.  

10 συμβουλές για τους Βενετοταξιδευτές 

    Όταν πριν 5 χρόνια είχα πάει στη Βενετία και την είχα αντικρίσει πρώτη φορά, βράδυ στο βαπορέττο με όλα της τα φώτα αναμμένα, την είχα ερωτευτεί ακαριαία! Τότε ήταν που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναέρθω στο ταξίδι τους μέλιτος, κι αυτό έκανα πριν 2 μήνες περίπου! 

      Γενικά η πόλη αυτή σου αφήνει δυνατά συναισθήματα είτε είναι λατρείας είτε είναι δυσαρέσκειας. Δεν είναι λίγες οι φορές που συνομιλιτές μου στο άκουσμα της τους έρχονται στο μυαλό λέξεις όπως: μπόχα, ακρίβεια, παλιατζούρες... ενώ σε μένα : γοητεία, μοναδικότητα, ομορφιά... Παρόλα αυτά να τα 10 σημεία που σας συμβουλεύω να προσέξετε πριν πατήσετε το πόδι σας στο Marco Polo Aeroporto.

1. Κλείστε ξενοδοχείο στο Mestre κι όχι μέσα στη Βενετία γιατί εκεί όλα είναι παμπάλαια, βρώμικα και πανάκριβα! Βρείτε ένα κοντά στον σταθμό για να πηγαίνετε στο κέντρο με το τρένο ή το λεωφορείο.
2. Οι Ιταλοί δεν σκαμπάζουν ούτε λέξη αγγλικά! Μιλάμε για πλήρη άγνοια! Εμ, βέβαια αφού στην tv όλα είναι μεταγλωτισμένα κι ο Μπρους Γουίλλις πριν ρίξει μπουνίδι αντί να πει: "fuck you" λέει: "vaffanculo"! Άντε τώρα ο μέσος ιταλός teenager να μάθει τα βασικά της αγγλικής! Αυτοί οι λίγοι που ξέρουν κανά yes, no, thanks κτλ. είναι τόσο λίγοι που αν τους βρεις τους τρελαίνεις στις ερωτήσεις για ό,τι σου κατεβαίνει εκείνη τη στιγμή. Οπότε πριν πάτε μάθετε καμιά λέξη ιταλικά, οπλιστείτε με υπομονή και ετοιμαστείτε για πολύ παντομίμα!
3. Θα πείτε το νερό νεράκι! ΟΚ όλοι ξέρουμε ότι οι γείτονές μας είναι φραγκοφονιάδες του κερατά! Στα παίρνουν από όλες τις μεριές και λες και grazie! Αλλά αυτή η αισχροκέρδεια με το νερό είναι το κάτι άλλο. Ενώ στα super markets της περιφέρειας βρίσκεις τα 50 ml ακόμα και με 0,25 μέσα στη Βενετία που σου έχει φύγει ο τάκος από το περπάτημα και διψάς σαν άραβας καμιλιέρης στη Σαχάρα, το βρίσκεις μέχρι και 2,5 ευρώ! Σε βρίσκουν λοιπόν στην ανάγκη και σου πουλάνε το νερό για σαμπάνια! 
4. Το φαγητό κατά κοινή ομολογία είναι πολύ καλό. Και οι μακαρονάδες super και η pizza μοναδική! Όταν σου έρθει όμως η λυπητερή σου βγαίνει το πειραιώτικο και το ακούνε το μπινελίκι τους! 12 % φιλοδώρημα θέλουν! Και με το ζόρι, ενσωματωμένο στο λογαριασμό! Αφήστε το copperto το παλιό κακό μας κουβέρ. Μέχρι και 2,5 ευρώ για να σου φέρουν ψωμί και κριτσινάκια! Κάθεσαι δηλαδή να φας μια pizza και καταλήγεις να δώσεις παραπάνω στο φιλοδώρημα και στο κουβέρ από ό,τι στο κυρίως φαγητό σου! Ευτυχώς δε χρεώνουν όλοι τα παραπάνω αλλά θέλει αρκετό ψάξιμο να βρεις τις εξαιρέσεις.
5.  Εκκλησίες παντού! Όπου κι αν κοιτάξεις θα δεις ένα καμπαναριό, έναν τρούλο, ένα κατιτίς θρησκευτικό, κι όλες σχεδόν γκαλερί και μουσεία από μόνες τους, το οποίο και σημαίνει ότι έχουν και (τσουχτερό ενίοτε) εισιτήριο. Τελευταία μέρα διαπίστωσα πως αν τους πεις ότι θα μπεις για προσευχή ενδέχεται να σε αφήσουν τζαμπέ. Μην αρχίσεις όμως μετά τις γουρουνιές , πάρε το ύφος "επικοινωνώ τώρα με το θείο, μη με διακόπτετε" και μπορεί να τις σκαπουλάρεις. Αν βέβαια έχεις να πας εκκλησία από τη βάπτισή σου το παθαίνεις το overdose μετά από τόσες αγιογραφίες και αργότερα στην πατρίδα βλέπεις παπά και φεύγεις τρέχοντας! 
6. Βαπορέττο, αγάπη μου! Ο καλύτερος τρόπος να δεις τη Βενετία και τα νησιά γύρω είναι να αγοράσεις ένα εισιτήριο διαρκείας για όσες μέρες θα μείνεις για τα μικρά πλοιάρια που γυρνάνε συνεχώς παντού. Στην αρχή μπορεί να φανεί ακριβό αλλά αξίζει τον κόπο και τελικά συμφέρει απολύτως. Αν και τόσες μέρες εκεί ποτέ δε μας το έλεγξε κανείς...Χμμμ....
7. Γόνδολα=πεταμένα λεφτά! Εντάξει είναι ρομαντικά, είναι ο πιο παραδοσιακός τρόπος, είναι διαφορετικά κτλ. κτλ. αλλά 80 ευρώ για 20΄ βόλτα είναι πάρα πολλά!!! Αν είσαι με 8μελή παρέα πάει στα κομμάτια, αν είσαι όμως ζευγάρι στο μήνα του μέλιτος κάνε κανά παζάρι (εμάς μας το πήγε 60 τα 30΄ υποτίθεται!) και χρονομέτρησε τη διαδρομή από τη στιγμή που θα ξεκινήσει το κουπί κι όχι από πριν που σε φωτογραφίζει ξανά και ξανά, ώστε όταν επιστρέψετε μετά από 20΄ να του πεις με αποδείξεις "Όοοχι δεν κάναμε μισή ώρα βόλτα!!!" στα άπταιστα ελληνοιταλοαγγλικά σου!
8. Να πάρετε το μαγιώ σας! Όχι μην ανησυχείτε δε σας προτείνω να κάνετε απλωτές και μακροβούτια στον βούρκο της Βενετίας. Στο νησάκι όμως απέναντι, στο Lido,  θα βρείτε μια τεράστια αμμουδερή παραλία με νερό όπως στη Λούτσα Κυριακή απόγευμα αφού έχει περάσει το μισό Λεκανοπέδιο. Εκτός από την παραλία όμως το Lido είναι υπέροχο, γεμάτο ζωντάνια, πράσινο, πολυτέλεια και αστραφτερή καθαριότητα, κάτι μεταξύ Miami και Monte Carlo!
9. Μην παραλείψετε να επισκευτείτε τα πολύχρωμα νησάκια Μπουράνο και Μουράνο! Άντε πάρτε και κανά ενθύμιο, δαντέλες από το ένα και κρύσταλλα από το άλλο, προσοχή όμως γιατί πάντα κάπου κρύβεται ένας ιταλός να σας τη φέρει με το λογαριασμό κι αν πάτε μάλιστα με οργανωμένο γκρουπ τότε ενώνεται ο ιταλός κομπιναδόρος με τον έλληνα κομπιναδόρο και δε σας σώζει τίποτα!!!  Και ό,τι κι αν κάνετε σας ξορκίζω μην περιμένετε με ανυπομονησία 15' να φάτε καλαμαράκια τηγανητά πλάι στο νερό γιατί από τη μπόχα όλα θα σας φαίνονται σκ.... 
10. Πάρτε και καμιά ομπρέλα γιατί δεν το έχει σε τίποτα Ιούλιο μήνα, εκεί που όλα είναι ηλιόλουστα την επόμενη μέρα να αρχίσει να βρέχει!

   

          Αυτά και καλό σας ταξίδι!

Γάμος ήταν και πέρασε...

     Ε, αυτό είναι απαράδεκτο! Διαμαρτύρομαι εντόνως και εκφράζω την εκ βάθους καρδίας αγανάκτησή μου! Πώς είναι δυνατόν λεπτομερείς -μέχρι αηδίας- προετοιμασίες και τρέξιμο -μέχρι πρηξίματος ποδιών- να καταλήγουν σε μια τελετή μιας ώρας -αν ο παπάς είναι στα κέφια του- και άντε για αυτούς που ακόμα το φυσάνε, σε μια 3ωρη δεξίωση; Θα ζητήσω εγγράφως την με νόμο θέσπιση του επαναληπτικού γάμου. Ναι, καλά διαβάσατε. Επαναληπτικός γάμος. Και εξηγούμαι ευθύς για αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων. Δε μπορεί εγώ εδώ και 6 μήνες να ξεποδαριάζομαι από οίκο νυφικών σε μαγαζί με μπομπονιέρες και τούμπαλιν, να μου φεύγουν 5 -πρώην- μισθοί για ψωνίστικες υπερβολές και όλο το show να τελειώνει σε μια και μόνο παράσταση; Αφού ο κόσμος το ευχαριστήθηκε, μου το είπανε όλοι ειλικρινέστατα μετά, γιατί να μην το επαναλάβουμε και άλλα δυο Σάββατα για όσους το έχασαν και για όσους θέλουν να ξαναζήσουν τις μεγαλειώδεις στιγμές του γάμου μου; Τόσο κόπο έκανα να βρω νυφικό που να μη με κονταίνει- κι άλλο- και χτένισμα που να με ψηλώνει - φευ!- και θα το κάνω μόνο μια φορά;! Δε σας τα' πανε καλά! Αφήστε που μετά όλα στο μυαλό είναι τοπίο στην ομίχλη, εικόνες σκόρπιες, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, έρχεσαι και κουρκουτιάνεις τελείως και νομίζεις ότι όλο αυτό που ζεις είναι μια σουρεάλ εμπειρία απ' όπου λείπουν μόνο οι εξωγήινοι! Να μη το ζήσω κανά δυο φορές ακόμα μπας και στο τέλος θυμάμαι και τίποτα; 

         

Όταν η δημοκρατία βγήκε knock-out...

Α, όλα κι όλα, αυτή η εκλογική αναμέτρηση το έχει το σασπένς της. Κάθεται ο απλός Έλληνας άνεργος να δει το πρωί Παπαδάκη, να σιχτιρίσει με την ησυχία του, να ρίξει τα φάσκελά του πριν πάει πάλι να στηθεί στον ΟΑΕΔ για τα ψίχουλα που του πετάνε, και αντί για μπλα-μπλα βλέπει κλωτσομπουνίδι, αντί για χαζοεπιχειρήματα μπουγελώματα και (ακρο)δεξιά κροσέ. Και αντί να ρίξει τις μούτζες του στο γυαλί τις ρίχνει στον καθρέπτη που ψήφισε τα καλόπαιδα με τα μαύρα. 

Το μόνο καλό από όλο αυτό το ρεζιλίκι είναι πως πια κανείς δεν θα έχει το άλλοθι της άγνοιας... 

Η "Αγία" Κριστίν

        Λοιπόν τελικά αυτή την Κριστίν, μες στην καρδιά μου την έχω! Δεν είναι μόνο επειδή φαίνεται έξω καρδιά άνθρωπος, η ψυχή της παρέας βρε αδερφέ, είναι και σπουδαία φιλάνθρωπος. Απορώ πως δεν την έχει πάρει ακόμα πρέφα η Αντζελίνα να αρχίσουν τα ταξιδάκια στην Αφρική να μην αφήσουν παιδάκι για παιδάκι που να μην το υιοθετήσουν! Αφήστε που είναι και της υγιεινής αφού είναι χορτοφάγος. Τι νομίζατε; Πως θα ήταν σαν κι εμάς τους άξεστους παλιοέλληνες που τσακίζουμε τα παϊδάκια και τις γαρδούμπες για πρωινό; Όοοοοχι βέβαια! Εκείνη προτιμά σαλάτες και φρούτα (για να μένει το στομάχι άδειο για να μας πιει το αίμα χωρίς να την πιάσουν καούρες!). Τελευταία βέβαια από την πολλή της ανησυχία για την καθημερινή βιοπάλη των παιδιών εκεί στη μαύρη Αφρική, δεν ξέρω αν το προσέξατε, δεν τρώει καλά. Έχει χάσει 5-6 κιλά με αποτέλεσμα να μην της κάνουν τα συνολάκια Chanel που αγοράζει  τρία-τρία στην προνομιακή τιμή των 5.000 ευρώ ( το ένα!!!!!!). Άσε που τελευταία πρίζονται τα πόδια της από την ορθοστασία στο ταχυδρομείο που πηγαίνει μέρα παρά μέρα για να στείλει επιταγή στη Unicef  (λίγα λεφτά από το υστέρημα της -τι να φτουρήσουν 450.000 ευρώ μισθός το χρόνο, ούτε για να γεμίσει με σαμπάνια την πισίνα της στη Ν.Υ. δε φτάνουν!). Κι έτσι πρησμένα τα πόδια της (το λέω κι ανατριχιάζω!) δεν της κάνουν οι καινούργιες γόβες Louboutin που αγόρασε σε τιμή ευκαιρίας της προάλλες που γύρναγε από μια πορεία διαμαρτυρίας για το AIDS που σκοτώνει τα παιδιά στην Αφρική! (http://www.madata.gr/epikairotita/world/153839.html ) 

     Και από την άλλη δε ντρέπεσαι να γκρινιάζεις, παλιοφοροφυγά βρωμοέλληνα καθηγητή επειδή σου κόψανε κάτι ψιλά από τον υπέρογκο μισθό σου και σε λίγο θα σε βάλουνε να διδάσκεις 30 ώρες την εβδομάδα μέχρι να μη θυμάσαι ούτε πόσο κάνει 1+1; Και δεν κοκκινίζεις όταν μουρμουράς για τα σπασμένα θρανία, τα παράθυρα που μπάζουν νερά, τα καλοριφέρ που δε δουλεύουν και τα φωτοτυπικά που χαλάνε ενώ τα παιδάκια στο Νίγηρα κάθονται τρία-τρία για 2 ώρες μάθημα; Και να μην ακούσω πως οι δυνάμεις της πολιτισμένης λευκής Δύσης, που εκπροσωπεί η Κριστίν, λιμάζονται αιώνες τον πλούτο της Αφρικής, κερδοσκοπούν σε βάρος της τοπικής κοινωνίας και στερούν από τα παιδάκια που σήμερα κάνουν πως λυπούνται, τα θρανία, το νερό, το ψωμί και την ελπίδα. Και μην ακούσω κανέναν να πει την φίλη μου την Κριστίν υποκρίτρια του κερατά γιατί θα του πω ... να αγιάσει το στόμα του!!! 

http://www.guardian.co.uk/world/2012/may/25/payback-time-lagarde-greeks

Η κυρά-Ματίνα και τα τρία "προσκοπάκια"

         Η κυρά-Ματίνα έγινε την Κυριακή των εκλογών 80 χρόνων. Είχε γεννηθεί στις 6 Μαϊου του 1932 στην Αθήνα του Μεσοπολέμου. Ήταν το πρώτο παιδί του Μιχάλη που'χε το ραφτάδικο στην Κολοκυνθούς και της Χαρίκλειας που'χε έρθει με μια εικόνα της Παναγιάς τυλιγμένη σε δυο μαντήλια προσφυγοπούλα από τον Πόντο. Αγαπιόντουσαν πολύ οι γονείς της, το θυμόταν καλά γιατί της έχει μείνει η εικόνα του πατέρα της να γυρνάει όταν πια είχε βραδιάσει και τη μητέρα της να τον περιμένει στη σιδερένια πόρτα της αυλίτσας και να τον φιλάει γλυκά στο στόμα κι εκείνος να της λέει "καρδιά μου". Η μητέρα της τής έλεγε ιστορίες από την Σαμψούντα κι από το μεγάλο σπίτι με τα λουλούδια στα περβάζια, για τα γλυκά και τις γιορτές. Ποτέ δεν της μίλαγε για τα χρόνια τα μαύρα που ήρθαν. Κι ο πατέρας της που ήξερε πόσο πόναγε η γυναίκα του όταν τα θυμόταν την έπαιρνε αγκαλιά και της έλεγε πως θα βγάλει μια μέρα λεφτά και θα πάνε να μείνουν όλοι μαζί σε ένα μεγάλο σπίτι με λουλούδια στα περβάζια, με γλυκά και γιορτές. Της το' λεγε κάθε μέρα και η γυναίκα του τον πίστευε όπως και η Ματίνα που έπαιζε με τον μικρό αδερφό της στα χώματα. Τον πίστευαν όλοι, όμως μετά ήρθε ο πόλεμος. Κι ο Μιχάλης έφυγε για το μέτωπο και η μητέρα της δεν περίμενε πια στη σιδερένια πόρτα, μόνο καθόταν στην καρέκλα σκεφτική κι έπλεκε. Μα ο πατέρας της γύρισε ένα πρωινό του Μάη λίγες μέρες πριν τα δέκατα γενέθλιά της. Κούτσαινε γιατί του' χαν κόψει 2 δάχτυλα από το δεξί του πόδι και ξύπναγε τις νύχτες φωνάζοντας για μήνες μετά. Όπως και να'χε όμως ήταν πάλι κοντά τους. Μέχρι το βράδυ της 8ης Οκτωβρίου που η Ματίνα ξύπνησε τρομαγμένη και δεν πρόλαβε να πολυκαταλάβει τι έγινε. Θυμάται μόνο άνδρες ψηλούς, γεροδεμένους, με άγρια πρόσωπα και βροντερές φωνές να πιάνουν τον πατέρα της δυνατά από τα μπράτσα και να τον σέρνουν από το κρεβάτι στην αυλίτσα και μετά για πάντα μακριά της. 

        Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε. Ορφάνια, φτώχεια, έρωτες, παιδιά, εγγόνια. Τα παιδιά της ξενιτεύτηκαν, το ένα μένει στην Αγγλία, από τότε που'χε πάει για σπουδές και η κόρη της χρόνια πολλά τώρα μένει στη Θεσσαλονίκη. Μάταια προσπαθούσαν να την πείσουν να αλλάξει γειτονιά. Εκείνη γεννήθηκε, μεγάλωσε κι έζησε όλη της τη ζωή στο Μεταξουργείο κι εκεί θα πεθάνει. Άλλωστε δεν τα πηγαίνει κι άσκημα με την κυρά-Γιοβάννα που μένει στον πρώτο που'ναι από την Ρωσία. Η κυρά-Ματίνα είναι η μόνη στη γειτονιά που την πιστεύει όταν της λέει ότι στο χωριό της κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία είχαν το πιο μεγάλο σπίτι, με αυλή και λουλούδια στα περβάζια. 

           Στα γενέθλιά της μάλιστα φέτος αποφάσισε να πάει να ψηφίσει. Δε θα πήγαινε κανονικά αλλά αυτά τα τρία καλά παιδιά που τη βοηθάνε να περάσει το δρόμο και να φτάσει στην τράπεζα να πάρει τη σύνταξή της αξίζουν να τους δείξει την ευγνωμοσύνη της.

             Τη Δευτέρα το βράδυ αφού μίλησε στο τηλέφωνο με παιδιά κι εγγόνια για τις εκλογές είπε να κάτσει στην αγαπημένη της πολυθρόνα και να ακούσει τις ειδήσεις. Δεν κατάλαβε καλά γιατί ο γιος της και η κόρη της την είχαν μαλώσει τόσο, τα τρία παλικάρια ποτέ δεν της είχαν πει τίποτα για φασισμό κι όταν τους έλεγε πως δεν ήταν όλοι οι ξένοι επικίνδυνοι γιατί η κυρά-Γιοβάννα ήταν φίλη της έδειχναν να την καταλαβαίνουν. Και ξάφνου βλέπει στην οθόνη έναν ψηλό γεροδεμένο άνδρα σε μια πόρτα, με άγριο πρόσωπο και βροντερή φωνή να λέει κάτι που δεν άκουσε καλά αλλά της φάνηκε γνώριμο, κι ένιωσε ένα κόμπο στο λαιμό και γύρισε σε μια στιγμή εβδομήντα χρόνια πίσω σε μια κάμαρα στο Μεταξουργείου, ένα βράδυ του Οκτώβρη. Έκλεισε την τηλεόραση κι έκλαψε τον πατέρα της ακόμα μια φορά.

  Η υποκρισία της αθωότητας

        Ένα μεγάλο μπράβο στα ΜΜΕ και ειδικά στην τόσο ψύχραιμη και φερέγγυα ελληνική τηλεόραση. Χθες βράδυ έμαθα κάτι που αγνοούσα παντελώς. Ξέρατε εσείς ότι υπάρχουν ιερόδουλες φορείς του AIDS; Το ξέρω σας σοκάρω, δε μπορείτε να το πιστέψετε. Στην όμορφη, αμόλυντη, ηθικά πεντακάθαρη Ελλαδίτσα μας να συμβαίνουν τέτοια πράγματα! Τς, τς!  Εγώ να φανταστείτε δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν ιερόδουλες! Κάθε φορά που πέρναγα από το κέντρο νόμιζα πως τα κορίτσια στα πεζοδρόμια τα είχε βάλει ο Καμίνης να του κάνουν δημόσιες σχέσεις. Να μη σας πω για το AIDS. Τόσα χρόνια που είχαν να το θυμηθούν οι παντογνώστες της tv μας, είχα πιστέψει ότι απασχολεί μόνο κάτι ντιντίδες στη Μύκονο.

       Καλά, έχουμε λαλήσει τελείως; Είναι δυνατόν να προβάλλουν το θέμα ως νέο λες και γεννήθηκε το πρόβλημα εχθές; Όταν το AIDS είχε πρωτοεμφανιστεί, για χρόνια όλοι μιλούσαν για αυτό. Στην αρχή είχε επικρατήσει πανικός μέχρι να γίνει απόλυτα βέβαιο ότι δεν κολλάει όσο εύκολα νομιζόταν. Βέβαια είχαν προλάβει να θυματοποιηθούν εκατοντάδες φορείς, να απολυθούν από τη δουλειά τους, να απομονωθούν από τον κοινωνικό περίγυρό τους και να υποστούν κάθε είδους ρατσιστική διάκριση, ειδικά αν ήταν ομοφυλόφιλοι. Τα χρόνια πέρασαν, το AIDS θεωρείται πια χρόνια νόσος, έπαψε να πουλάει και εξαφανίστηκε από την επικαιρότητα. Λες και δεν μολύνονται κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι, ειδικά στην Αφρική και χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα μας. Λες και δεν ξέρουμε ότι το σεξ είναι ο βασικός τρόπος μετάδοσης του και προφανώς οι ιερόδουλες που συνευρίσκονται με τόσους άνδρες καθημερινά έχουν πολλαπλάσιο κίνδυνο μόλυνσης. Και είναι να απορεί κανείς πως άνδρες, νοήμονες με δικαίωμα ψήφου που μεθαύριο θα ασκήσουν (Θεός φυλάξοι!) θεωρούσαν μεγάλη τύχη να βρουν κάποια από αυτές τις κοπέλες να δεχθεί να κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη! Καλά, κανείς δεν τους είπε για τα ΣΜΝ; Δε θέλω να σκεφτώ πως αρκετοί από αυτούς ήταν παντρεμένοι που χωρίς καμιά αιδώ μετέφεραν την ασθένεια στην ανυποψίαστη γυναίκα τους.

       Ο βαρύς πέλεκυς της τυφλής (λέμε τώρα) ελληνικής δικαιοσύνης θα πέσει στα κεφάλια των -αλλοδαπών κυρίως- γυναικών  "που σκορπούσαν το θάνατο" (sic) στα ανυπεράσπιστα και αθώα ελληνόπουλα κι όχι σε όλους αυτούς, έμπορους λευκής σάρκας, νταβατζήδες, επίορκους αστυνομικούς κ.ά. που έφεραν με ψεύτικα όνειρα κορίτσια που κατέληξαν στα βρώμικα κρεβάτια "υγιών" ανδρών να κολλάνε AIDS και που εκείνα με τη σειρά τους αναγκάζονταν να μη σταματάνε τη "δουλειά" και να συνεχίζουν τον κύκλο του εφιάλτη. 

       

           

Ο πιστός Θωμάς

      Μετά την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή σειρά έχει ο Απόστολος Θωμάς. Θα αυτοανακηρυχθώ Ρομπέν των αδικημένων προσώπων της ιστορίας του χριστιανισμού, όχι βέβαια ότι με έχουν ανάγκη. Άλλωστε όσοι ασχολούμαστε με θέματα πίστης όλα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά.   
         Ο Απόστολος Θωμάς είναι απών τη μέρα που ο αναστημένος Χριστός συναντά για πρώτη φορά τους μαθητές Του "τῶν θυρῶν κεκλεισμένων" (Ιω.20,19) Αν θεωρήσουμε έλλειψη πίστης τη δυσκολία να δεχτεί την ανάσταση του Χριστού όταν αργότερα μαθαίνει το τι συνέβη, τότε θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο και για τους υπόλοιπους μαθητές καθώς ούτε εκείνοι είχαν πιστέψει πριν Τον δουν ζωντανό μπροστά τους και πριν τους δείξει τα σημάδια από τις πληγές. Όταν η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή αναγγέλλει το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης η αντίδραση τους μόνο σθεναρή πίστη δεν προδίδει "κἀκεῖνοι ἀκούσαντες ὅτι ζῇ καὶ ἐθεάθη ὑπ' αὐτῆς, ἠπίστησαν" (Μκ 16,11). Γι΄αυτό και ο Ιησούς αργότερα τους επιπλήττει για "τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ τὴν σκληροκαρδίαν" (Μκ.16,14). Δεδομένου ειδικά του γεγονότος ότι ο Ιησούς είχε επανειλημμένα αναφέρει τη σταύρωση και την Ανάστασή του είναι άξιον απορίας γιατί δυσπιστούν τόσο. Το ίδιο λοιπόν δύσπιστος με τους υπόλοιπους μαθητές είναι και ο Θωμάς όταν ακουμπά τα σημάδια από τα καρφιά. 
            Πόσο σημερινός φαίνεται ο Θωμάς εδώ. Πόσο γνώριμος σε εμάς τους ανθρώπους του 21ου αιώνα. Σήμερα η πίστη είναι πολυτέλεια, στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής το μόνο που έχει σημασία είναι αυτό που μπορεί να αποδειχθεί με τις αισθήσεις, αυτό που πιάνουν τα χέρια μας και βλέπουν τα μάτια μας. Ο Ιησούς όμως δεν του το αρνήθηκε, του δείχνει τις πληγές Του, του επιτρέπει να Τον αγγίξει δείχνει ότι δέχεται την φιλοπερίεργη φύση του ανθρώπου, την ανάγκη για αναζήτηση και προσωπική εμπειρία. Αναγνωρίζει την καλοπροαίρετη διάθεση έρευνας της αλήθειας και τη βίωσή της με τις αισθήσεις προβάλλοντας άλλη μια απόδειξη στους αμφισβητίες της Ανάστασής Του. Κι ο Θωμάς ψηλαφεί με τα χέρια και πιστεύει με την καρδιά και αναφωνεί με όλη του τη δύναμη "Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου!" (Ιω.20,28).
                

Χρήστος Ανέστη!

     Όταν έλαβα αυτό το μήνυμα στο κινητό μου την Κυριακή του Πάσχα, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: "Ποιος ρε παιδιά είναι αυτός ο Χρήστος;" Ο ξάδερφος μου από την Αμερική αποκλείεται γιατί του είχα μιλήσει Μ. Σάββατο βράδυ και ακούστηκε υγιέστατος. Πότε πρόλαβε μέσα σε 18 ώρες να τα κακαρώσει και να αναστηθεί; Οπότε η επόμενη σκέψη ήταν: "Τι καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας ορθόδοξος χριστιανός από το Πάσχα; Πώς το αντιλαμβάνεται;" 

  

  Απάντηση 1: Φαγητό μέχρι σκασμού

Αρνάκι, κοκορέτσι, μαγειρίτσα, αβγά, σαλάτες για ξεκάρφωμα και ένα - δυο γλυκάκια για επιδόρπιο. Κλασική φράση-άλλοθι της ημέρας: "Τόσες μέρες νηστεία ας φάω κάτι παραπάνω σήμερα" έστω κι αν η νηστεία δεν κράτησε ούτε μια βδομάδα και Μ. Πέμπτη απόγευμα υπήρξε ένα μικρό παραστράτημα: "Τι ψυχή έχει μια βάφλα με 2 μπάλες στρατσιατέλλα;!" 

  

  Απάντηση 2: Άδεια - διακοπές

Ταξιδάκι όπου μας βγάλει η βενζίνη (εκτός κι αν έχετε βαλσαμώσει τη γιαγιά στην αποθήκη και με τη σύνταξή της πάτε μέχρι την Κέρκυρα), φιλοξενία σε φιλικό σπίτι, ύπνος μέχρι αργά και καφέδες μέχρι να αρχίσουν οι σπασμοί από τα νεύρα! Μ. Παρασκευή βολτούλα και κουβεντούλα πίσω από εκείνο το ξύλινο παράξενο κατασκεύασμα με κάτι λουλούδια, να δεις πως το λένε...

  

   Απάντηση 3: Παράδοση

Μ. Τρίτη νοικοκυρές πασπαλισμένες με αλεύρι και παιδιά με χέρια γεμάτα ζύμες προσφέρουν κουλουράκια στις γειτόνισσες που κάνουν κι εκείνες το ίδιο με την κρυφή ελπίδα της άλλης να σκοτώνουν ελέφαντα από χιλιόμετρο ενώ τα δικά της να είναι αφράτα-αφράτα! Μ. Πέμπτη κατσαρόλες γεμίζουν κοκκινόνερο, τα χέρια μοιάζουν να 'χουν κάνει φονικό και για άλλη μια χρονιά όλοι αναρωτιούνται αφού τα έκαναν όλα όπως έπρεπε γιατί τα αβγά έγιναν πάλι ροζ. Ανάσταση και αγόρια (μικρά και μεγάλα) αποφασίζουν να τεστάρουν την καρδιακή λειτουργία μας και πόσο αντέχουμε τον τρόμο χωρίς να πάθουμε ανακοπή! 

  

  Απάντηση 4: Αγώνας δρόμου

Η εκκίνηση δίνεται όταν ο παπάς πει το "Χριστός Ανέστη" και η γραμμή του τερματισμού είναι το τραπέζι με την αχνιστή μαγειρίτσα! Ο τελευταίος θα πλύνει τα πιάτα!

  

  Απάντηση 5: Η νίκη της ζωής επί του θανάτου, ο θρίαμβος του φωτός επί του σκότους και η ελπίδα της κοινής Ανάστασης.

     Δεν ξέρω ποια απάντηση θεωρείτε εσείς σωστή, εγώ πάντως ξέρω πως κανένας Χρήστος δεν θα ανασταινόταν ποτέ αν δεν είχε χλευαστεί, μαστιγωθεί, σταυρωθεί, πεθάνει και αναστηθεί πριν από αυτόν και για αυτόν ο Χριστός.

Άντε πάλι με το τροπάριο της Κασσιανής!  

    Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο κόσμος πηγαίνει στην εκκλησία τη Μ.Τρίτη. Ανέκαθεν θεωρούσα πολύ ομορφότερα ποιητικά και μελωδικά αυτά που ψάλλονται την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ (για να μη μιλήσω για τη Μ.Παρασκεύη και το Μ.Σάββατο που είναι υπέροχα!) Όλο το εκκλησίασμα περιμένει να ακούσει το τροπάριο της Κασσιανής που κλείνει την ακολουθία το οποίο ψάλλεται τόσο αργά που μέχρι να τελειώσει ο ψάλτης τη μία λέξη έχεις ξεχάσει τελείως τι έλεγε η προηγούμενη! Ξέρω, ξέρω ποιητικά, νοηματικά είναι υπέροχο, η Κασσιανή ήταν εξαίσια υμνογράφος και σπουδαία γυναίκα αυτό όμως που τραβάει τον κόσμο τελικά ποιο είναι; Η πιο εύκολη απάντηση θα ήταν ότι ταυτίζεται με την αμαρτωλή γυναίκα και νιώθει όμορφα όταν ξέρει πως ο Θεός θα τον συγχωρέσει για τα λάθη του και θα τον δεχτεί στην αγκαλιά Του. Ίσως βέβαια και να νιώθει ενδόμυχα καλύτερος, πιο ενάρετος και ανώτερος πνευματικά από την ποταπή πόρνη που ζητά ταπεινά συγχώρεση. 

     Αυτό όμως που με εκνευρίζει πραγματικά είναι η ταύτιση της πόρνης με την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή. Πότε θα πάψει αυτή η σπίλωση; Πότε θα σταματήσει αυτή η αδικία; Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για το ποιοι ευθύνονται και γιατί γι' αυτό το οργανωμένο σχέδιο συκοφάντησης της σπουδαίας αυτής Αγίας και Αποστόλου. Όχι ότι θα άλλαζε για μένα προσωπικά η αγάπη, ο σεβασμός και η ευλάβεια που νιώθω γι'αυτήν αν ήταν πραγματικά πόρνη πριν συναντήσει τον Κύριο, αλλά πάντα με εξόργιζε το ψέμα ειδικά όταν κρύβεται πίσω από μανδύα θρησκευτικό. Η Αγία Μαρία ήταν η γυναίκα από την οποία ο Ιησούς έβγαλε τα επτά δαιμόνια και ΟΧΙ η γυναίκα που του έπλυνε τα πόδια. Ο άγιος Μόδεστος μάλιστα, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, την αποκαλεί " δια βίου παρθένον"! Είναι πολύ θλιβερό λοιπόν, όταν διαπιστώνω πως αυτή η παρανόηση έχει επηρεάσει τόσο πολύ το πως αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα η Αγία. Κανονικά, σε αναλογία με το πνευματικό της εκτόπισμα, την παρουσία της στο πλάι του Χριστού, τη χάρη που της δόθηκε να δει τον Ιησού ανεστημένο και να μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης στους δύσπιστους μαθητές Του, θα έπρεπε να υπάρχουν εκατοντάδες ναοί αφιερωμένοι στη μνήμη της και πολλά κοριτσάκια να παίρνουν το όνομά της. Ακόμα κι όταν αναφερόμαστε σε αυτή "ξεχνάμε" το "Αγία" και την αποκαλούμε απλώς Μαρία Μαγδαληνή.

    Όπως και να έχει, ό,τι κι αν κάνουμε εμείς σήμερα λίγη σημασία έχει. Η ίδια έχει κερδίσει επάξια τη θέση που της αρμόζει στη χορεία των Αγίων είτε εμείς την αποκαλούμε πόρνη είτε παρθένον.

1η μέρα της Κιβωτού στο νερό

Κάθε φορά που διηγούμαι την ιστορία του Νώε στα παιδιά μου στο σχολείο η πρώτη ερώτηση που μου θέτουν είναι κάθε χρονιά η ίδια: "Συνέβη αλήθεια ο κατακλυσμός; Υπήρξε στην πραγματικότητα ο Νώε και η Κιβωτός;" Το θέμα όμως είναι πως αυτές είναι δ ύ ο ερωτήσεις και ενδέχεται να μην έχουν κοινή απάντηση. Ο κατακλυσμός είναι ένας μύθος που συναντάται σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς της εποχής εκείνης, οι συνθήκες που περιγράφονται είναι παρόμοιες και οι ήρωες που σώζουν τον κόσμο είναι πάντα το ίδιο ικανοί και πιστοί. Άρα η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι πιθανώς καταφατική, η παγκόσμια συλλογική μνήμη μετέφερε μια ιστορική αλήθεια μέχρι τις μέρες μας μέσα στην άχλη των μύθων. Όσο για τη δεύτερη ερώτηση, ας την αφήσουμε για το άλλο μάθημα (μέχρι τότε ελπίζω να την έχουν ξεχάσει!).

Το ιστολόγιο αυτό είναι ένα πείραμα, για να δούμε πόσοι χωράνε στην Κιβωτό μας, αν μπορούν να συνυπάρξουν παρά τις διαφορές, αν θα υπάρξει ο ήρωας που θα σώσει την ανθρωπότητα και αν θα βρούμε ποτέ ξανά στεριά.