Ο πιστός Θωμάς

      Μετά την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή σειρά έχει ο Απόστολος Θωμάς. Θα αυτοανακηρυχθώ Ρομπέν των αδικημένων προσώπων της ιστορίας του χριστιανισμού, όχι βέβαια ότι με έχουν ανάγκη. Άλλωστε όσοι ασχολούμαστε με θέματα πίστης όλα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά.   
         Ο Απόστολος Θωμάς είναι απών τη μέρα που ο αναστημένος Χριστός συναντά για πρώτη φορά τους μαθητές Του "τῶν θυρῶν κεκλεισμένων" (Ιω.20,19) Αν θεωρήσουμε έλλειψη πίστης τη δυσκολία να δεχτεί την ανάσταση του Χριστού όταν αργότερα μαθαίνει το τι συνέβη, τότε θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο και για τους υπόλοιπους μαθητές καθώς ούτε εκείνοι είχαν πιστέψει πριν Τον δουν ζωντανό μπροστά τους και πριν τους δείξει τα σημάδια από τις πληγές. Όταν η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή αναγγέλλει το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης η αντίδραση τους μόνο σθεναρή πίστη δεν προδίδει "κἀκεῖνοι ἀκούσαντες ὅτι ζῇ καὶ ἐθεάθη ὑπ' αὐτῆς, ἠπίστησαν" (Μκ 16,11). Γι΄αυτό και ο Ιησούς αργότερα τους επιπλήττει για "τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ τὴν σκληροκαρδίαν" (Μκ.16,14). Δεδομένου ειδικά του γεγονότος ότι ο Ιησούς είχε επανειλημμένα αναφέρει τη σταύρωση και την Ανάστασή του είναι άξιον απορίας γιατί δυσπιστούν τόσο. Το ίδιο λοιπόν δύσπιστος με τους υπόλοιπους μαθητές είναι και ο Θωμάς όταν ακουμπά τα σημάδια από τα καρφιά. 
            Πόσο σημερινός φαίνεται ο Θωμάς εδώ. Πόσο γνώριμος σε εμάς τους ανθρώπους του 21ου αιώνα. Σήμερα η πίστη είναι πολυτέλεια, στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής το μόνο που έχει σημασία είναι αυτό που μπορεί να αποδειχθεί με τις αισθήσεις, αυτό που πιάνουν τα χέρια μας και βλέπουν τα μάτια μας. Ο Ιησούς όμως δεν του το αρνήθηκε, του δείχνει τις πληγές Του, του επιτρέπει να Τον αγγίξει δείχνει ότι δέχεται την φιλοπερίεργη φύση του ανθρώπου, την ανάγκη για αναζήτηση και προσωπική εμπειρία. Αναγνωρίζει την καλοπροαίρετη διάθεση έρευνας της αλήθειας και τη βίωσή της με τις αισθήσεις προβάλλοντας άλλη μια απόδειξη στους αμφισβητίες της Ανάστασής Του. Κι ο Θωμάς ψηλαφεί με τα χέρια και πιστεύει με την καρδιά και αναφωνεί με όλη του τη δύναμη "Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου!" (Ιω.20,28).
                

Χρήστος Ανέστη!

     Όταν έλαβα αυτό το μήνυμα στο κινητό μου την Κυριακή του Πάσχα, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: "Ποιος ρε παιδιά είναι αυτός ο Χρήστος;" Ο ξάδερφος μου από την Αμερική αποκλείεται γιατί του είχα μιλήσει Μ. Σάββατο βράδυ και ακούστηκε υγιέστατος. Πότε πρόλαβε μέσα σε 18 ώρες να τα κακαρώσει και να αναστηθεί; Οπότε η επόμενη σκέψη ήταν: "Τι καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας ορθόδοξος χριστιανός από το Πάσχα; Πώς το αντιλαμβάνεται;" 

  

  Απάντηση 1: Φαγητό μέχρι σκασμού

Αρνάκι, κοκορέτσι, μαγειρίτσα, αβγά, σαλάτες για ξεκάρφωμα και ένα - δυο γλυκάκια για επιδόρπιο. Κλασική φράση-άλλοθι της ημέρας: "Τόσες μέρες νηστεία ας φάω κάτι παραπάνω σήμερα" έστω κι αν η νηστεία δεν κράτησε ούτε μια βδομάδα και Μ. Πέμπτη απόγευμα υπήρξε ένα μικρό παραστράτημα: "Τι ψυχή έχει μια βάφλα με 2 μπάλες στρατσιατέλλα;!" 

  

  Απάντηση 2: Άδεια - διακοπές

Ταξιδάκι όπου μας βγάλει η βενζίνη (εκτός κι αν έχετε βαλσαμώσει τη γιαγιά στην αποθήκη και με τη σύνταξή της πάτε μέχρι την Κέρκυρα), φιλοξενία σε φιλικό σπίτι, ύπνος μέχρι αργά και καφέδες μέχρι να αρχίσουν οι σπασμοί από τα νεύρα! Μ. Παρασκευή βολτούλα και κουβεντούλα πίσω από εκείνο το ξύλινο παράξενο κατασκεύασμα με κάτι λουλούδια, να δεις πως το λένε...

  

   Απάντηση 3: Παράδοση

Μ. Τρίτη νοικοκυρές πασπαλισμένες με αλεύρι και παιδιά με χέρια γεμάτα ζύμες προσφέρουν κουλουράκια στις γειτόνισσες που κάνουν κι εκείνες το ίδιο με την κρυφή ελπίδα της άλλης να σκοτώνουν ελέφαντα από χιλιόμετρο ενώ τα δικά της να είναι αφράτα-αφράτα! Μ. Πέμπτη κατσαρόλες γεμίζουν κοκκινόνερο, τα χέρια μοιάζουν να 'χουν κάνει φονικό και για άλλη μια χρονιά όλοι αναρωτιούνται αφού τα έκαναν όλα όπως έπρεπε γιατί τα αβγά έγιναν πάλι ροζ. Ανάσταση και αγόρια (μικρά και μεγάλα) αποφασίζουν να τεστάρουν την καρδιακή λειτουργία μας και πόσο αντέχουμε τον τρόμο χωρίς να πάθουμε ανακοπή! 

  

  Απάντηση 4: Αγώνας δρόμου

Η εκκίνηση δίνεται όταν ο παπάς πει το "Χριστός Ανέστη" και η γραμμή του τερματισμού είναι το τραπέζι με την αχνιστή μαγειρίτσα! Ο τελευταίος θα πλύνει τα πιάτα!

  

  Απάντηση 5: Η νίκη της ζωής επί του θανάτου, ο θρίαμβος του φωτός επί του σκότους και η ελπίδα της κοινής Ανάστασης.

     Δεν ξέρω ποια απάντηση θεωρείτε εσείς σωστή, εγώ πάντως ξέρω πως κανένας Χρήστος δεν θα ανασταινόταν ποτέ αν δεν είχε χλευαστεί, μαστιγωθεί, σταυρωθεί, πεθάνει και αναστηθεί πριν από αυτόν και για αυτόν ο Χριστός.

Άντε πάλι με το τροπάριο της Κασσιανής!  

    Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο κόσμος πηγαίνει στην εκκλησία τη Μ.Τρίτη. Ανέκαθεν θεωρούσα πολύ ομορφότερα ποιητικά και μελωδικά αυτά που ψάλλονται την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ (για να μη μιλήσω για τη Μ.Παρασκεύη και το Μ.Σάββατο που είναι υπέροχα!) Όλο το εκκλησίασμα περιμένει να ακούσει το τροπάριο της Κασσιανής που κλείνει την ακολουθία το οποίο ψάλλεται τόσο αργά που μέχρι να τελειώσει ο ψάλτης τη μία λέξη έχεις ξεχάσει τελείως τι έλεγε η προηγούμενη! Ξέρω, ξέρω ποιητικά, νοηματικά είναι υπέροχο, η Κασσιανή ήταν εξαίσια υμνογράφος και σπουδαία γυναίκα αυτό όμως που τραβάει τον κόσμο τελικά ποιο είναι; Η πιο εύκολη απάντηση θα ήταν ότι ταυτίζεται με την αμαρτωλή γυναίκα και νιώθει όμορφα όταν ξέρει πως ο Θεός θα τον συγχωρέσει για τα λάθη του και θα τον δεχτεί στην αγκαλιά Του. Ίσως βέβαια και να νιώθει ενδόμυχα καλύτερος, πιο ενάρετος και ανώτερος πνευματικά από την ποταπή πόρνη που ζητά ταπεινά συγχώρεση. 

     Αυτό όμως που με εκνευρίζει πραγματικά είναι η ταύτιση της πόρνης με την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή. Πότε θα πάψει αυτή η σπίλωση; Πότε θα σταματήσει αυτή η αδικία; Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για το ποιοι ευθύνονται και γιατί γι' αυτό το οργανωμένο σχέδιο συκοφάντησης της σπουδαίας αυτής Αγίας και Αποστόλου. Όχι ότι θα άλλαζε για μένα προσωπικά η αγάπη, ο σεβασμός και η ευλάβεια που νιώθω γι'αυτήν αν ήταν πραγματικά πόρνη πριν συναντήσει τον Κύριο, αλλά πάντα με εξόργιζε το ψέμα ειδικά όταν κρύβεται πίσω από μανδύα θρησκευτικό. Η Αγία Μαρία ήταν η γυναίκα από την οποία ο Ιησούς έβγαλε τα επτά δαιμόνια και ΟΧΙ η γυναίκα που του έπλυνε τα πόδια. Ο άγιος Μόδεστος μάλιστα, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, την αποκαλεί " δια βίου παρθένον"! Είναι πολύ θλιβερό λοιπόν, όταν διαπιστώνω πως αυτή η παρανόηση έχει επηρεάσει τόσο πολύ το πως αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα η Αγία. Κανονικά, σε αναλογία με το πνευματικό της εκτόπισμα, την παρουσία της στο πλάι του Χριστού, τη χάρη που της δόθηκε να δει τον Ιησού ανεστημένο και να μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης στους δύσπιστους μαθητές Του, θα έπρεπε να υπάρχουν εκατοντάδες ναοί αφιερωμένοι στη μνήμη της και πολλά κοριτσάκια να παίρνουν το όνομά της. Ακόμα κι όταν αναφερόμαστε σε αυτή "ξεχνάμε" το "Αγία" και την αποκαλούμε απλώς Μαρία Μαγδαληνή.

    Όπως και να έχει, ό,τι κι αν κάνουμε εμείς σήμερα λίγη σημασία έχει. Η ίδια έχει κερδίσει επάξια τη θέση που της αρμόζει στη χορεία των Αγίων είτε εμείς την αποκαλούμε πόρνη είτε παρθένον.

1η μέρα της Κιβωτού στο νερό

Κάθε φορά που διηγούμαι την ιστορία του Νώε στα παιδιά μου στο σχολείο η πρώτη ερώτηση που μου θέτουν είναι κάθε χρονιά η ίδια: "Συνέβη αλήθεια ο κατακλυσμός; Υπήρξε στην πραγματικότητα ο Νώε και η Κιβωτός;" Το θέμα όμως είναι πως αυτές είναι δ ύ ο ερωτήσεις και ενδέχεται να μην έχουν κοινή απάντηση. Ο κατακλυσμός είναι ένας μύθος που συναντάται σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς της εποχής εκείνης, οι συνθήκες που περιγράφονται είναι παρόμοιες και οι ήρωες που σώζουν τον κόσμο είναι πάντα το ίδιο ικανοί και πιστοί. Άρα η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι πιθανώς καταφατική, η παγκόσμια συλλογική μνήμη μετέφερε μια ιστορική αλήθεια μέχρι τις μέρες μας μέσα στην άχλη των μύθων. Όσο για τη δεύτερη ερώτηση, ας την αφήσουμε για το άλλο μάθημα (μέχρι τότε ελπίζω να την έχουν ξεχάσει!).

Το ιστολόγιο αυτό είναι ένα πείραμα, για να δούμε πόσοι χωράνε στην Κιβωτό μας, αν μπορούν να συνυπάρξουν παρά τις διαφορές, αν θα υπάρξει ο ήρωας που θα σώσει την ανθρωπότητα και αν θα βρούμε ποτέ ξανά στεριά.